Meningoencephalitis یکی از خطرناک ترین بیماری های التهابی است. فرایند آسیب شناختی نه تنها غشای مغز، بلکه همچنین بافت های آن، سلول های عصبی را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. مننژیت انسفالیتی می تواند به عوارض جدی، تا ناتوانی و مرگ منجر شود، بنابراین معیار تعیین کننده در درمان آن زمان تشخیص است.
علل و نشانه های مننژیت انسفالیتی
عوامل موثر بر توسعه این بیماری:
1. اولیه:
- التهاب عفونی بافت و غشای مغز؛
- نفوذ به بدن ویروس ها می تواند مانع خونریزی مغزی شود؛
- نیش یک عنصر انسفالیت.
2. ثانویه:
- تبخال
- پاروتید اپیدمی
- سینوزیت؛
- رسانه اوتیت حاد ؛
- آنژین
- پوسیدگی و بیماری های التهابی لثه؛
- آسیبهای روماتیسمی؛
- اختلالات خود ایمنی؛
- واکنش های آلرژیک
علائم مشخص:
- بی نظمی و خستگی؛
- سردرد
- درد در مفاصل؛
- اتن عضله؛
- اختلالات حساسیت؛
- درجه حرارت بالا؛
- عدم اشتها
پیشرفت بیماری همراه با علائم خاص مننژئال و عصبی در زمینه پیشگیری از التهاب مشترک بافت ها و غشاهای مغز همراه است.
مننژیت انسفالیتی - آیا درمان می شود؟
با دسترسی به موقع به بیمارستان و فرمول بندی مناسب رژیم درمانی، مننگوئنسفالیت درمان می شود. برای این منظور، داروهای گروه های مختلف با توجه به عوامل ایجاد کننده آسیب شناسی مورد استفاده قرار می گیرند:
- آنتی بیوتیک ها؛
- عوامل ضد قارچ؛
- داروهای آنتی هیستامین
- داروهای ضد ویروسی؛
- ایمونوتراپی ؛
- هورمونهای کورتیکواستروئید
پیامدهای مننژیت انسفالیتی
اگر درمان بیماری توصیف شده دیررس آغاز شد و مننگوئنسفالیت به مدت طولانی پیشرفت کرد، عوارض می تواند پخته شود:
- ناکارآمدی در سیستم قلبی عروقی؛
- اختلال گفتاری؛
- از دست دادن رفلکس بلع؛
- اختلال عملکرد ریه؛
- فلج و پارسی عضلات؛
- مرگ